Gruntowna rewizja prawa nie jest potrzebna, Tygodnik Gazeta Prawna
W związku z intensywnymi pracami Komisji Europejskiej oraz Parlamentu Europejskiego nad nowym kształtem przepisów regulujących zagadnienie delegowania pracowników w ramach Unii Europejskiej, zachęcam Państwa do lektury artykułu, który ukazał się na łamach Dziennika Gazety Prawnej w dniu 21 lipca 2017r. (nr 140). Wyciąg z tego artykułu zamieszczam poniżej, a pełna wersja dostępna jest w e -wydaniu Gazety Prawnej.
Tygodnik Gazeta Prawna, 21.07.2017r. (nr 140)
dr Katarzyna Styrna-Bartman radca prawny, doktor nauk prawnych Uniwersytetu w Ratyzbonie, partner w Kancelarii Prawnej BLU z Wrocławia
Obowiązujące obecnie prawo w zakresie delegowania pracowników w ramach świadczenia usług transgranicznych całkowicie spełnia swoją rolę w kontekście oczekiwań, jakie są wobec niego stawiane. Prawo europejskie chroni bowiem zarówno prawa pracowników delegowanych m.in. przez gwarancje minimalnego wynagrodzenia, czy też maksymalnych norm czasu pracy, jak i uwzględnia postulat konkurencyjności. Jako przykład możemy wskazać choćby Niemcy i istniejącą w nich kasę socjalną Soka-Bau, do której obowiązkowo muszą przynależeć także zagraniczni pracodawcy delegujący pracowników w branży budowlanej.
Tak intensywne prace nad zmianą dyrektywy podstawowej zastanawiają zwłaszcza w sytuacji, w której dyrektywa ta obowiązuje od 20 lat i była przedmiotem licznych analiz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wcześniej Europejski Trybunał Sprawiedliwości). W swoim orzecznictwie wielokrotnie podkreślał on, że wprowadzanie przez państwa członkowskie ograniczeń w zakresie dotyczącym warunków zatrudnienia dla pracowników delegowanych nie może naruszać zasady swobody świadczenia usług. W propozycji motywu 12 nowej dyrektywy czytamy m.in., że w kompetencji państw członkowskich UE pozostaje ustanowienie zasad wynagrodzeń pracowników delegowanych zgodnie z obowiązującym w danym kraju prawem i praktyką. Zasady te muszą być jednak uzasadnione ochroną pracowników delegowanych i nie mogą w sposób nieproporcjonalny ograniczać transgranicznego świadczenia usług. Warto zwrócić uwagę, że zasada ta w praktyce obowiązuje już obecnie i wywołuje również wiele wątpliwości zarówno wśród przedsiębiorców delegujących pracowników, jak i samych urzędów kontrolujących pracodawców delegujących. Na uwagę zasługuje jednak zmiana (poprawka 31), zgodnie z którą każde państwo członkowskie ma obowiązek opublikowania na specjalnie poświęconej temu zagadnieniu stronie internetowej elementów, które w tym państwie są uznawane za składniki wynagrodzenia minimalnego. Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów Parlamentu Europejskiego (IMCO) w opracowanym przez siebie dokumencie dotyczącym rewizji dyrektywy podstawowej zwróciła uwagę, że takie wydatki jak podróż, zakwaterowanie czy wyżywienie wypłacane tytułem wyrównania w związku z podróżą do innego kraju, nie mogą być traktowane jako składniki płacy minimalnej. Oznacza to, że na poziomie europejskim dostrzegalne są praktyczne problemy przedsiębiorców ze stosowaniem obecnie obowiązującego prawa. Trudno jednak określić, jaki będzie faktycznie kierunek zmian, gdyż, co ważne, równolegle toczą się prace nad zmianą rozporządzenia nr 883/2004 (reguluje ono m.in. kwestię zaświadczeń A1).
Dyskusje nad nowym kształtem rozporządzenia są równie burzliwe, a u podstaw wszelkich zmian leży intencja zlikwidowania przypadków nadużyć obowiązujących przepisów. Można jednak odnieść wrażenie, że polscy przedsiębiorcy delegujący pracowników za granicę bardzo starają się spełniać wszelkie wymogi obowiązujące w Unii, natomiast ze strony UE i państw członkowskich brakuje częstokroć rzetelnej informacji, jak należy stosować prawo obowiązujące w danym państwie, aby bezpiecznie delegować. Sądzę, że praktyczne ulepszenie stosowania obowiązujących już przepisów byłoby w pełni wystarczające dla zapewnienia realizacji postulatów Komisji Europejskiej.
dr Katarzyna Styrna - Bartman LL.M. dla Dziennika Gazety Prawnej
